کد مطلب:20495 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

شخصي به گناه بزرگي دچار شده و اكنون پشيمان است . سبب رفتن به سوي گناه چيست ؟ چرابعداً پشيمان مي شود؟

گناهان بر دو دسته اند: بعضي از آن ها فقط تضييع حقّ اللّه و شكستن حرمت الهي است و بعضي ,تضييع حق الناس و مردم است . ضايع كردن حرمت الهي و حق مردم گناه و خلاف است . براي توبه كردن از گناهاني كه حق اللّه بوده , پشيماني و ترك گناه , كافي است . البته بستگي به بزرگي گناه دارد; در بعض گناهان بزرگ ـ گرچه حق اللّه باشد ـ توبه كردن احتياج به گريه و التماس بيش تري دارد و در بعضي موارد احتياج به پرداخت كفّاره دارد وبايد آن را جبران كرد, مثلاً كسي كه در ماه رمضان عمداً روزه هايش را نگرفته , حق اللّه را ضايع كرده است و علاوه برتوبه بايد آن ها را قضا و جبران كند و كفّاره بدهد, البته در صورتي كه حكم مسئله را مي دانسته است .

اگر كسي حق الناس را ضايع كرده , مثلاً آبروي مؤمني را ريخته يا مال مردم را غصب كرده يا دزديده يا به آب ومِلْك كسي تجاوز كرده باشد, اوّلاً بايد حقّ الناس را ادا كند; يعني اگر حق مالي است , به صاحبانش برگرداند و اگرآبرويي است , آنان را راضي كند يا برايشان استغفار نمايد, مثلاً اگر غيبت كسي را كرده است , در صورت توان او راراضي كند وگرنه براي او استغفار نمايد.

اگر حق مالي مربوط به تمام مسلمانان باشد, مانند اين كه به بيت المال دستبرد زده يا در اداره بر طبق موازين كارنكرده و حقوق گرفته يا در كلاس تدريس نكرده , ولي حقوق گرفته است , بايد آن را به بيت المال برگرداند; يعني به اداره يا شركت و برگرداند و اگر خمس است , به مرجع تقليد بدهد و اگر زكات است , به موارد مصرف آن برساند. اگرصاحب حق معلوم نيست , بايد با اجازهء حاكم شرع ردّ مظالم كند و توبه و استغفار بنمايد.

و چون گناه , خلاف و اشتباه است , انسان پشيمان مي شود.

سبب رفتن به سوي گناه و معصيت :

1 غفلت از آثار بد گناه . اگر واقعيت دروغ و غيبت و گناه را بدانيم و پي به زشتي آن ببريم , هرگز گناه نخواهيم كرد. از اين جهت است كه معصومان (پيامبران و امامان ) گناه نمي كنند, چون براي آنان زشتي گناه روشن است .

2 غفلت از توجه و نظارت خدا.

3 هواي نفساني و افراط در آن باعث غوطه ور شدن در گناه مي شود و حتي بعضي هواهاي نفساني انسان را به كفر مي كشاند. امام صادق 7فرمود: .(1)

در روايت ديگر آمده است : .(2)

در روايت ديگر است : .(3)

فكر گناه دل را تيره مي كند و پاكي و صفاي آن را از بين مي برد.

(پـاورقي 1.اصول كافي , ج 3 ص 396

(پـاورقي 2.همان , ص 412

(پـاورقي 3.غررالحكم , ص 664